Vragen bij vragen bij Music for life

Gelukkig dat P-Magazine er nog is. Dat dit blad het aandurfde om de goednieuwsshow die Music for life heet heel even ter discussie te stellen. Want die miljoenen euro's die worden opgehaald, komen die wel goed terecht? Blijft niet de helft ergens plakken?!

Voor tekst en uitleg bij dit diepgaande onderzoek konden de mensen van de P een beroep doen op ene Willy Legendre, een man die 20 jaar voor allerlei hulporganisaties zou hebben gewerkt, en een man van wie menig politicus op het vlak van populisme nog een en ander kan leren. "Als Music for life het eindbedrag gewoon dumpt op de rekening van het Rode Kruis, houden ze de mensen voor de gek!", foetert Willy. Zeer zeker, want het Rode Kruis, daarvan is algemeen geweten dat het zo maffieus en obscuur is als een doordeweekse transactie in Palermo. Daarnaast is Willy een man die, naast door zijn toepasselijke doch ietwat wansmakelijke beeldspraak ("Vervang diarree door malaria of aids en de mensen slikken dat ook"), opvalt door zijn eenvoudige, maar daarom niet minder geniale bedenkingen: "Als je de totale liefdadigheidssector neemt, dan gaat het over miljarden! Mil-jar-den, en toch zijn er nog overal problemen!". Tuurlijk Willy, en om de droogte in de hoorn van Afrika op te lossen zullen we anders gewoon het water dat hier te veel uit de hemel valt naar ginder pompen!

Vreemd toch, hoe bij elke ramp (een aardbeving, een tsunami, hongersnood)onze aanvankelijke bereidwilligheid om de slachtoffers te steunen na een tijd altijd omslaat in scepticisme over de bestemming van onze bijdrage. Al zijn we vaak terecht kritisch: de regimes in de landen die getroffen worden zijn vaak niet helemaal democratisch verkozen en gebruiken niet altijd even democratische middelen om te vergaren wat zij vinden dat hen toekomt. Het is bovendien onze plicht om kritisch te zijn en zaken in vraag te stellen.

Maar waarom zijn we wel kritisch als we eens 5 euro (ofwel vanaf 40 euro, want dan wordt het fiscaal aftrekbaar!) neertellen voor een goed doel, waarbij de bestemming van het geld niet helemaal duidelijk is, maar zijn we op andere momenten, als we evenveel of zelfs veel meer geld uitgeven, veel minder sceptisch? Zo betalen we soms slechts enkele euro's voor kleding, maar stellen we ons daar pas vragen bij als we daadwerkelijk worden geconfronteerd met de omstandigheden achter die kleding, zoals Peeters & Pichal onlangs demonstreerden. En we tellen gemakkelijk 100, 200, 300 euro of nog meer neer voor een smartphone, en wanneer die één of anderhalf jaar later stuk is of "gedateerd" blijkt, doen we dat gewoon zonder morren opnieuw. Zelfs als we weten dat de fabrikanten deze toestellen, die op zich gemakkelijk ettelijke jaren mee zouden kunnen gaan, zodanig programmeren dat ze er na een bepaalde tijd de brui aan geven, halen we amper de schouders op. Terwijl er hier geen sprake is van enige onzekerheid of ons geld wel goed is besteed: we weten 100 % zeker dat we in het zak worden gezet waar we bij staan.

Dan had Vlaanderen met Music for life al eens een actie waar het echt gemeend warm voor liep, moet er nog altijd iemand komen zeuren "of dat geld eigenlijk wel goed besteed is". Alsof € 2,40 voor een boekske waarvan we de inhoud ook zelf hadden kunnen verzinnen, en waarvan u de prentjes, als liefhebber van halfnaakte deernes en blitse bolides, met indien gewenst veel meer of minder om het lijf ook gemakkelijk op tinternet kunt vinden, zo goed besteed is.